کامواهای رنگی ما

پیرزن در حال بافتن جاده ای طولانی بود ، جاده ای که راه سرنوشت کسی بود .

پیرزن می بافت و می بافت ، بدون اینکه دانه ای را جا بگذارد .

کودکی خیلی ، خیلی کوچک ، نزدیک پیرزن شد .   

ـ‌ خانم ، سرنوشت من را هم ، می بافید ؟

پیرزن ، لبخندی زد و گفت : هنوز کاموای تو را از زمین به من ندادند .

کودک با چشمانی که برق انتظار در آن بود ؛ به نقطه ای از زمین خیره شد .